In een Geoverhaal komen kaarten tot leven. Het Geoverhaal toont hoe een locatie en een gebied veel meer zijn dan alleen een punt of lijn op de kaart.
Of het nu gaat om landschap, natuur, cultuur, stedelijke ontwikkeling of maatschappelijke thema's - elk verhaal opent de deur naar een nieuw perspectief.
Geoverhaal is een visueel één-pagina verhaal waarin kaart, gebied, locatie, data en media samenkomen tot een inspirerend geheel.
Scroll • Ontdek • Beleef
Geoverhaal
Verslag van een natuurwandeling door het Natura 2000 Zuidlaardermeergebied dat voert langs uitgestrekte rietlanden, moerasbossen en het glinsterende water van het meer, waar de roerdomp en rietzanger zingen in de rust van de natuur.
Volg de kronkelende paden, omringd door eeuwenoude houtwallen en open vlaktes, en voel de harmonie van het landschap dat zich uitstrekt tussen de Hondsrug en de Veenkoloniën, een plek waar de tijd lijkt stil te staan.
Wandelroute:
Begin- en eindpunt: 53.146 , 6.697
Lengte van de wandelroute: 39,6 km
Wandeltijd: 8 uur en 2 uur pauze
De route is deels onverhard.
Stevige schoen zijn fijn, vooral in natte perioden.
Neem voldoende eten en drinken mee.
Een verrekijker maakt het extra leuk.
Route is goed te lopen zonder GPS.
Geoverhaal:
Leestijd: 20 min
48 POI (Point of Interest)
In Europa liggen de Natura2000 gebieden, een netwerk van beschermde natuurgebieden die de biodiversiteit behoudt. Ze zijn aangewezen onder de Europese Vogel- en Habitatrichtlijnen, essentieel voor het welzijn van zeldzame soorten en hun habitats. Nederland telt 162 van deze gebieden, elk uniek in zijn bijdrage aan de Europese natuurlijke erfenis.
Deze gebieden zijn niet alleen toevluchtsoorden voor flora en fauna, maar ook voor de mens, die er rust en recreatie vindt. Ze zijn bedoeld om bedreigde soorten te beschermen en de natuurlijke leefomgeving te herstellen, een taak van onschatbare waarde voor toekomstige generaties.
Het Nationaal Programma Landelijk Gebied streeft ernaar om voor 2030 een significant verschil te maken in de instandhouding van deze gebieden. De ambitie is groot, maar de tijd dringt om de natuurlijke pracht van Natura2000 te waarborgen voor de toekomst.
In de schaduw van de Hondsrug, waar de Hunze ooit vrijelijk meanderde, ligt het Hunzegebied. Dit gebied, rijk aan natuur en historie, werd gevormd tijdens het Saalien, toen smeltwater van gletsjers zand afzette in het brede dal van de Oer-Hunze. Door de eeuwen heen heeft de mens het landschap vormgegeven, van de turfwinning in de 17e eeuw tot de herinrichting als natuurgebied in de 20e eeuw.
De geschiedenis van het Hunzegebied is ook de geschiedenis van de Groningse en Drentse gemeenschap, die het land bewerkte en de natuur koesterde. Stichting Het Drentse Landschap, opgericht in 1934, speelt een cruciale rol in het behoud van dit erfgoed, met meer dan 9.000 hectare natuur en talrijke archeologische schatten. Het Zuidlaardermeergebied, met zijn uitgestrekte oeverlanden en polders, vormt een essentieel onderdeel van het grotere geheel dat het Hunzegebied is. De geschiedenis van menselijke aanpassing en natuurlijke veerkracht is hier overal zichtbaar, van de verlande petgaten tot de beboste oeverlanden.
Het recreatiegebied Meerwijck aan de noordkant van het Zuidlaardermeer is een levendige bestemming voor natuurliefhebbers, zonaanbidders en watersporters. Met een uitgestrekt zandstrand, speelweiden en een zwembaai biedt het gebied volop mogelijkheden voor ontspanning en recreatie. De aanwezigheid van een strandpaviljoen, campings en diverse horecagelegenheden maakt het een ideale plek voor een dagje uit. Of je nu wilt genieten van de natuur, zonnebaden of actief wilt zijn op het water, dit gebied verwelkomt iedereen met open armen. Op deze plek begint mijn wandeling door het natuurgebied.
De ochtendzon schittert op het Zuidlaardermeer terwijl ik mijn wandeling begin. Dit uitgestrekte water, omringd door recreatiegebieden, is een levendige ontmoetingsplek. In de zomer zie ik zeilboten en kano's rustig over het meer glijden, terwijl de watervogels sierlijk hun weg vinden tussen het riet.
Dze wnadelroute heb ik ook in de winter gelopen. Bij enkele poi's zijn foto's en teksten toegevoegd.
Wanneer de winter zijn intrede doet, verandert het meer in een sprookjesachtige ijsvlakte. Schaatsers trekken hun banen over het glinsterende ijs, en ik voel de frisse winterlucht op mijn gezicht. Dit is een plek die ieder seizoen iets magisch te bieden heeft—het perfecte decor voor ontspanning en avontuur.
Verderop kom ik bij Leinwijk, een natuurgebied waar het water het land kust. Ik wandel langs de rietvelden, hoor het zachte geritsel van bladeren en de melodie van vogels. De blauwborst, met zijn felle kleuren, flitst langs het pad—een klein wondertje van de natuur dat hier zijn thuis heeft gevonden.
Langs de oevers zie ik zeldzame planten zoals slijkgroen. Ik besef hoe bijzonder dit stukje natuur is, waar flora en fauna ongestoord hun gang kunnen gaan. De stilte hier is niet leeg; ze is gevuld met verhalen van de natuur, fluisterend in de wind.
Leinwijk is niet zomaar een natuurgebied—het is een veldlaboratorium waar waterpeilen zorgvuldig worden bestudeerd. Ik loop langs de oevers en stel me voor hoe onderzoekers hier ooit stonden, speurend naar de impact van het water op planten en dieren.
Plots spot ik iets bijzonders: een bever die driftig werkt aan zijn burcht. Deze indrukwekkende bouwer is teruggekeerd na jarenlang afwezig te zijn geweest in Nederland. Zijn aanwezigheid maakt me blij; een teken dat de natuur hier de ruimte krijgt om zichzelf te zijn.
Met een rijke verscheidenheid aan flora en fauna, waaronder zeldzame plantensoorten en broedende moerasvogels, zoals baardmannetjes, blauwborst, roerdomp, rietzangers en waterrallen, speelt Leinwijk een cruciale rol in de waterzuivering en biedt het een veilige haven voor wilde dieren.
Ik wandel verder naar een stukje geschiedenis—de windmotor Kikkoman, vernoemd naar de bekende sausfabrikant en een rijksmonument uit 1925. Hier, in de Leinwijk, torent deze Amerikaanse windmotor met zijn 27 bladen boven het landschap uit, een stille herinnering aan een tijd waarin dit soort technologie onmisbaar was voor waterbeheer.
Ik blijf even staan en laat mijn blik over de molen glijden. Niet alleen is het een indrukwekkend staaltje techniek, maar het speelt nog steeds een rol in het ecosysteem. Het water dat deze molen pompt, houdt het moerasgebied levendig en zorgt voor een dynamische natuur waar vogels, planten en waterleven floreren.
Mijn pad voert me langs de waterloop Leinwijk, een eeuwenoude ader die zich een weg baant naar het Zuidlaardermeer. Het kabbelende water weerspiegelt de zachte beweging van de wind, terwijl langs de oevers riet en gras wuiven.
Gelegen in het Hunzedal biedt Wolfsbarge een thuis aan diverse flora en fauna. Het Groninger Landschap heeft in Leinwijk een veldlaboratorium opgezet om de invloed van waterbeweging op de plantengroei te bestuderen, wat heeft bijgedragen aan het natuurherstel van het gebied. De terugkeer van de struikheide en zeldzame planten zoals de rietorchis en moeraswolfsklauw getuigt van de succesvolle natuurinrichtingen.
Tussen de struiken ontdek ik een kudde Nederlandse landgeiten—een levend stukje erfgoed dat helpt bij het openhouden van het landschap. Ik geniet van het contrast tussen hun robuuste aanwezigheid en de tere bloei van zeldzame planten. Wolfsbarge is een levend bewijs van hoe natuur en geschiedenis verweven blijven.
Terwijl ik mijn weg vervolg langs het Zuidlaardermeer, valt me iets op: de oostkant is opvallend boomloos. Dit opent het landschap en geeft een weids gevoel, alsof de horizon verder reikt dan elders. Dankzij natuurherstelprojecten bruist het hiervan leven. In de rietlanden hoor ik het zachte geritsel van de wind en het fluiten van vogels—een teken dat biodiversiteit hier weer floreert.
Ik wandel verder naar het Hunzedal, een gebied met een diepe geschiedenis. De rivier Hunze slingert zich door dit oude landschap van Drenthe en Groningen. Het is verbazingwekkend te bedenken dat deze rivier ooit uitmondde in de Waddenzee en zijn oorsprong kent in de voorlaatste ijstijd.
Door de eeuwen heen is De Hunze steeds veranderd. De mens heeft zijn loop beïnvloed, van afdammen tot kanaliseren. Gelukkig is er recentelijk steeds meer aandacht voor herstel van de natuurlijke waterwegen. De hermeandering zorgt ervoor dat de rivier weer iets van haar oorspronkelijke karakter terugkrijgt. Terwijl ik hier loop, voelt het alsof ik een stukje levende geschiedenis bewandel.
De Hunze heeft de tijd doorstaan, en ik merk dat haar verhaal niet alleen in de geschiedenisboeken staat, maar ook tastbaar is in de omgeving. De rivier vormt een dynamische lijn door het landschap, een wisselwerking tussen natuur en menselijke invloed. Terwijl ik langs de oevers wandel, zie ik hoe het water kronkelt en zich aanpast aan het landschap, een voortdurende herinnering aan de kracht van verandering.
Aan de zuid-oostkant van het Zuidlaardermeer tref ik Gemaal Oostermoer, een monument uit 1955 dat symbool staat voor waterbeheer in Drenthe. Dit gemaal, met zijn robuuste uitstraling, vertelt een verhaal van technische vooruitgang en de eeuwenoude strijd tegen het water.
Niet ver hiervandaan staat Molen De Boezemvriend. Een statige molen uit 1871 die ooit werd gebruikt voor de bemaling van de polder Zuidlaren. Zijn imposante wieken en geschiedenis trekken mijn aandacht. Dankzij restauraties draait de molen nog steeds, een levend erfgoed dat herinneringen aan vervlogen tijden in stand houdt.
Net over de grens met Drnethe en Groningen kom ik bij een typisch element van deze regio: het hoogholtje. Deze voetgangersbruggen zijn een inventieve oplossing, hoog genoeg om schepen ongehinderd te laten passeren.
Terwijl ik de steile trappen op loop, waardeer ik het praktische en culturele belang van deze bruggen. Ze vertellen een verhaal van verbondenheid, van dorpen die door water werden gescheiden maar via hoogholtjes weer samenkwamen. Dit bouwwerk staat als een tijdloos symbool van Groningse vindingrijkheid.
Mijn wandeling brengt me naar de natuurgebieden Noordma en Tusschenwater. Hier heerst een serene rust, waarbij water en vegetatie elkaar aanvullen in een harmonieus landschap. Ik neem een moment om te genieten van de weelderige flora en de vogelgezang in de verte.
Niet veel verder staat Molen De Wachter. Deze historische molen uit 1851 heeft een indrukwekkende geschiedenis. Ooit aangedreven door wind en later door stoom, vertelt de molen een verhaal van innovatie en aanpassingsvermogen. Tegenwoordig is het een museummolen, waar bezoekers leren over de oude ambachten van malen en oliepersen.
Bij een houten steiger pauzeer ik even. De planken kraken licht onder mijn voeten terwijl ik naar het water staar. Dit is meer dan alleen een toegang tot boten; het is een uitnodiging om de rust van het meer van dichtbij te ervaren. Hier voel ik de verbinding tussen land en water sterker dan ooit.
Aan de zuidkant van het Zuidlaardermeer ontvouwt zich een gebied dat zowel rustgevend als dynamisch is. De jachthavens aan de zuidwestzijde herinneren aan een tijd waarin rijke burgerfamilies hier hun buitenverblijven hadden. Nu is het een geliefde plek voor zeilers en natuurliefhebbers, een plek waar het water uitnodigt tot ontspanning.
Verderop wandel ik door het Nationaal Park Drentsche Aa, een landschap dat zijn natuurlijke loop behoudt. De beekjes slingeren zich een weg tussen bloeiende heidevelden en bossen, en de geschiedenis van het gebied is voelbaar.
Dorpen zoals Midlaren en Noordlaren ademen een historische charme. Terwijl ik door het landschap van hunebedden en oude boerderijen loop, voel ik hoe dit landschap door generaties is gekoesterd.
Het is moeilijk om in dit gedeelte dicht bij het Zuidlaardermeer te komen. Er zijn veel landgoederen en recreatieterreinen.
De haven van Noordlaren is een verborgen parel aan de rand van het Zuidlaardermeer. Ooit gegraven voor brandbestrijding, werd het al snel een belangrijke vaarroute voor turfschippers en kunstmesttransport. Terwijl ik hier sta, kan ik me voorstellen hoe schippers vroeger hun lading vervoerden door de smalle waterwegen.
Nu is de haven een rustige plek voor recreatie. Een paar zeilboten dobberen op het water, hun masten wiegend in de wind. De sfeer is ontspannen, perfect om even te pauzeren en de omgeving in me op te nemen.
Niet ver van hier ligt luchthaven Eelde, een knooppunt dat zowel verbondenheid als discussie met zich meebrengt. Vliegen boven Natura 2000-gebieden heeft zijn voor- en nadelen. Terwijl het economische voordelen biedt voor de regio, werpt het ook vragen op over de impact op flora en fauna.
Ik denk na over hoe we een balans kunnen vinden tussen vooruitgang en natuurbehoud. Beschermingsplannen spelen hierbij een grote rol, en het is goed om te zien dat duurzaamheid steeds meer in de besluitvorming wordt meegenomen.
In de velden dichtbij zie ik een ooievaar elegant door het gras stappen. Na het maaien van het land komen insecten en kleine dieren tevoorschijn, waardoor de vogels hier een overvloed aan voedsel vinden.
Deze majestueuze vogels met hun lange poten en scherpe snavels zijn een prachtig gezicht. Ze voegen iets magisch toe aan het landschap, alsof ze de harmonie van de natuur belichamen.
Langs mijn route kom ik een kadaverkap tegen, een herinnering aan het belang van hygiëne en zorg in de veehouderij. Hoewel het een minder aangenaam onderwerp is, speelt het een essentiële rol in het verantwoord omgaan met dierlijke resten.
Ik besef dat dit soort voorzieningen cruciaal zijn om ziektes te voorkomen en de volksgezondheid te waarborgen. Zelfs in de natuur moeten we nadenken over balans en beheer.
De Oostpolder is een landschap dat constant in beweging is. In de zomer zie ik grazend vee tussen het hoge gras, terwijl in de winter het land verandert in een uitgestrekte waterwereld. Dit gebied heeft een nieuwe bestemming gekregen als waterbergingsgebied, een cruciale rol in het beheersen van het waterpeil.
Ik beklim de uitkijktoren en word beloond met een panoramisch uitzicht over het glinsterende water en de groene weiden. Vogels zweven sierlijk boven het meer, en in de verte tekenen zeilboten hun witte zeilen af tegen de horizon. Dit is een plek waar de tijd lijkt stil te staan, een oase van rust.
Het waterschap Hunze en Aa’s heeft een innovatieve stap gezet met een gemaal op zonne-energie. Terwijl ik hier sta, bewonder ik hoe technologie en duurzaamheid samenkomen. Dit gemaal ondersteunt de waterbeheersing en laat zien hoe hernieuwbare energie een steeds grotere rol speelt in het landschap.
De Oostpolder ontvouwt zich als een levend schilderij. Het pad kronkelt door het groene tapijt, en met elke stap opent zich een nieuw panorama. De lucht en het land ontmoeten elkaar in een dans van kleuren, terwijl het riet zachtjes wiegt in de wind.
Ik pauzeer en adem diep in, omringd door de rustgevende symfonie van de natuur. Vogels vliegen op uit het veld, hun vleugelslag een zachte echo in de weidsheid. Hier, in de Oostpolder, ben ik getuige van de eenvoudige pracht van het bestaan.
Terwijl ik mijn wandeling voortzet, ontvouwt de Oostpolder zich als een levend schilderij. De uitgestrekte velden en het kabbelende water vormen een harmonieus geheel. Hier voel ik de rust van de natuur en de kracht van het landschap dat zich door de seizoenen heen blijft ontwikkelen.
Ik bereik de Petgaten Osdijk, een gebied waar de geschiedenis van turfwinning nog voelbaar is. De waterplassen, ontstaan door het uitbaggeren van veen, hebben zich ontwikkeld tot een paradijs voor vogels. Ik zie aalscholvers, ijsvogels en zelfs een majestueuze zeearend die hoog boven het water zweeft.
Langs de oevers herinneren struiken en loofbomen aan de vroegere legakkers, waar turfstekers hun zware werk verrichtten. Een kijkwand van gerecycled hout biedt een ongestoord uitzicht op de broedkolonie van aalscholvers. Hier, in de stilte van de natuur, voel ik de geschiedenis en de biodiversiteit samenkomen.
Mijn pad slingert zich verder door het landschap, waar de weidse uitzichten me telkens weer verrassen. De schoonheid van de natuur is hier tastbaar—een plek waar water, riet en lucht samen een schilderachtig decor vormen.
Het Drentsche Diep stroomt rustig voort, een natuurlijke verbinding tussen het Zuidlaardermeer en de omliggende gebieden. Dit water speelt een cruciale rol in de ecologie van de regio. Terwijl ik langs de oevers wandel, zie ik hoe het landschap zich aanpast aan de loop van de rivier, een dynamisch samenspel tussen water en land.
Aan de rand van het Zuidlaardermeer ligt een klein elektrisch pontje, dat geruisloos over het water glijdt. Het verbindt de vaste wal met Camping Meerwijck en biedt een duurzame manier om het meer over te steken. Terwijl ik toekijk, waardeer ik de vooruitgang in milieuvriendelijke transportmiddelen.
De zon zakt langzaam achter de horizon en kleurt de lucht in warme tinten. Het riet langs de waterkant fluistert zachtjes in de avondwind, een rustgevend concert van de natuur. In de verte zie ik de contouren van de Onnerpolder, waar de laatste zonnestralen de velden in een roodachtige gloed hullen.
Op een winterse dag kan de sfeer plotseling veranderen. Donkere wolken pakken zich samen en bliksem verlicht de hemel. De natuur laat haar kracht zien, een indrukwekkend schouwspel dat de dynamiek van het landschap benadrukt.
Terwijl ik mijn wandeling voortzet, ontvouwt het landschap zich in volle pracht. De weidse uitzichten en de rustgevende stilte maken dit een plek waar de natuur haar eigen verhaal vertelt. Ik neem een moment om de schoonheid in me op te nemen—de kleuren, de beweging van het riet in de wind, en de vogels die hun melodieën laten horen.
De Onnerpolder, ooit een waterschap, is nu een toevluchtsoord voor weide- en moerasvogels. Ik wandel langs de waterwegen en zie hoe het landschap zich heeft aangepast aan de natuur. ’s Winters staat de polder onder water, waardoor vogels zoals de geoorde fuut en de kemphaan hier hun rust vinden.
Het Drentsche Diep, dat zich door dit gebied slingert, vertelt een verhaal van transformatie. Ooit een brede rivier die uitmondde in de Waddenzee, nu een essentiële levensader voor het landschap. Ik voel de geschiedenis in de stroming van het water.
Aan de noordkant van de Onnerpolder kom ik bij het gemaal Onnerpolder, een monument van waterbeheer dat al sinds 1855 bestaat. Ooit aangedreven door wind, later door stoom en diesel, heeft dit gemaal de tand des tijds doorstaan. Ik bewonder de ingenieuze manier waarop de mens hier het water heeft weten te beheersen.
Niet ver van het gemaal staat een radiobaken, een klein maar essentieel bouwwerk voor de luchtvaartnavigatie. Het is een stil oriëntatiepunt voor piloten die de noordelijke hemel doorkruisen. Terwijl ik hier sta, besef ik hoe technologie en natuur elkaar op onverwachte manieren kruisen.
Verder noordelijk langs het Drentsche Diep staat molen De Biks, een indrukwekkende grondzeiler uit 1857. Zijn houten achtkant en stenen veldmuren getuigen van vakmanschap en doorzettingsvermogen. Ik voel de geschiedenis terwijl ik de wieken zie draaien, aangedreven door de wind die al eeuwenlang dit landschap vormgeeft.
De Biks heeft vele moderniseringen ondergaan, maar zijn ziel blijft onveranderd. Hier, tussen hemel en aarde, voel ik de tijd vertragen. De molen is niet alleen een machine, maar een levend kunstwerk dat de eeuwenoude strijd tegen het water symboliseert.
In de schaduw van oude eiken ontdek ik de Harener Wildernis, een plek waar de natuur haar eigen gang gaat. Een ree kijkt voorzichtig om zich heen, haar oren gespitst op elk geluid. De dauw glinstert op een spinnenweb, kunstig geweven tussen de takken.
Een beekje slingert zich een weg door het landschap, helder en levendig. Vissen flitsen door het water, onzichtbaar voor het ongetrainde oog. Dit gebied is niet toegankelijk, maar ik voel de magie van deze verborgen wereld, waar de natuur ongestoord haar gang kan gaan.
Aan de noordkant van Haren begint mijn avontuur op het Natte Laarzenpad. De naam zegt het al—hier is de natuur nog ongerept en de paden zijn modderig. Ik trek mijn laarzen stevig aan en stap het landschap in, klaar om de wildernis te verkennen.
Het pad slingert zich door drassige weides en langs ruisende elzenbroekbossen. Vlonderpaden houden me net boven het water, terwijl ik voorzichtig mijn weg zoek door het moerasachtige terrein. Hier, waar de natuur de regels bepaalt, voel ik me een gast in een wereld die haar eigen ritme volgt.
Ik bereik de Westerbroekstermadepolder, een gebied dat ooit een waterschap was en nu een toevluchtsoord voor vogels en natuurontwikkeling. De oude meander van de Hunze is hersteld, en het verhoogde waterpeil heeft het landschap getransformeerd tot een paradijs voor steltlopers, watervogels en weidevogels.
Het Winschoterdiep, een voortzetting van het Drentsche Diep, stroomt door het landschap en verbindt het Zuidlaardermeer met de omliggende gebieden. Terwijl ik langs de oevers wandel, zie ik hoe het water een cruciale rol speelt in de ecologie van de regio.
In de Westerbroekstermadepolder grazen Konikpaarden vrij rond. Hun robuuste bouw en muisgrijze vacht maken ze een indrukwekkend gezicht in het open veld. Een veulen volgt nieuwsgierig zijn moeder, nog wat onzeker op zijn lange benen.
Deze paarden spelen een belangrijke rol in het landschap. Door hun graasgedrag helpen ze de biodiversiteit te bevorderen en het gebied open te houden. Terwijl de zon langzaam ondergaat, verzamelt de kudde zich, hun silhouetten een prachtig tafereel tegen de avondlucht.
De Westerbroekstermadepolder is niet alleen een natuurgebied, maar ook een cruciale waterberging. Na de overstromingen van 1998 werd duidelijk hoe belangrijk dit gebied is voor het reguleren van waterstanden. Terwijl ik hier wandel, zie ik Konikpaarden en Schotse Hooglanders vredig grazen, hun aanwezigheid draagt bij aan de natuurlijke balans van het landschap.
Voor natuurliefhebbers biedt de polder wandel- en fietspaden, en een vogelkijkhut, De Kiekhörn. Ik neem plaats in de hut en geniet van de stilte, terwijl ik vogels observeer die zich ongestoord door het moeras bewegen. Dit is een plek waar mens en natuur in harmonie samenkomen.
In de Westerbroekstermadepolder leven otters en bevers, die met hun dammen bijdragen aan het ecologische evenwicht. Ik speur het water af en zie sporen van hun aanwezigheid—een knaagspoor op een boomstam, een glimp van een otter die door het water glijdt.
Aan het Foxholstermeer staat de Koetze Tibbe, een poldermolen uit 1936. Ooit een werkpaard in de Ten Boersterpolder, nu een monument van waterbeheer. De windmotor, met zijn 28 bladen, vangt de wind en vertelt het verhaal van landbouw en techniek. Na restauratie in 2004 bemaalt de molen nu het natuurgebied Kropswolderbuitenpolder, een stille kracht in het landschap.
Aansluitend aan de Westerbroekstermadepolder ligt de Kropswolderbuitenpolder, een gebied dat door de eeuwen heen vele transformaties heeft ondergaan. Ooit landbouwgrond, nu een natuurgebied waar de natuur weer de overhand heeft genomen.
In 1868 werd het uitgebreid met de Foxholsterbuitenpolder, waarmee het zijn huidige vorm kreeg. Eens een landbouwgrond, is het nu een natuurgebied, waar de natuur weer de overhand heeft genomen.
HTerwijl ik hier wandel, zie ik lepelaars sierlijk door het water stappen. Hun kenmerkende snavels bewegen langzaam door het ondiepe water, op zoek naar voedsel. Deze elegante vogels zijn een symbool van de harmonie tussen mens en natuur, een herinnering aan het belang van biodiversiteit.
In het hart van Kropswolde, omgeven door de uitgestrekte Groningse velden, staat Korenmolen De Hoop. Een monument van ambacht en traditie. De wieken van de molen snijden door de lucht, een stille getuige van de tijd die voorbijgaat.
Wanneer de winter zijn intrede doet, verandert de Kropswolderbuitenpolder in een verstild landschap. Rijp bedekt de rietkragen als een zilveren mantel, en de bevroren wateren reflecteren de bleke zon als een spiegel van ijs. Ik voel de koude lucht en hoor het zachte kraken van het ijs onder mijn voeten—een serene, bijna magische sfeer.
In de Kropswolderbuitenpolder grazen Schotse Hooglanders vredig. Hun robuuste gestalte en lange haren maken ze een indrukwekkend gezicht in het landschap. Ik zie jonge kalveren dicht bij hun moeders blijven, terwijl de oudere dieren zich verspreiden op zoek naar de sappigste grassen.
Deze dieren spelen een belangrijke rol in het beheer van de vegetatie. Door hun graasgedrag helpen ze zeldzame plantensoorten floreren en behouden ze de natuurlijke balans van het gebied. Terwijl de zon haar hoogste punt bereikt, zoeken ze verkoeling onder de bomen—een rustgevend tafereel.
Verscholen tussen het riet en de wilgen staat een kijkhut in de Kropswolderbuitenpolder. Ik klim naar binnen en neem plaats, genietend van het panoramische uitzicht over de wetlands. Hier kan ik in stilte de rijke biodiversiteit van het Natura 2000 Zuidlaardermeergebied bewonderen.
Op het recreatieterrein Meerwijck, waar de ochtendmist langzaam optrekt, grazen zwarte koeien vredig in de weide. Hun donkere silhouetten steken af tegen het groene landschap, een rustig en tijdloos beeld.
In het uitgestrekte Zuidlaardermeergebied zweven majestueuze zeearenden door de lucht. Hun scherpe ogen speuren het landschap af, op zoek naar een prooi in de rijke wateren en moerassen.
Ik kijk omhoog en zie een arend hoog in de lucht cirkelen. Zijn brede vleugels lijken de hemel te omarmen, een indrukwekkend schouwspel. Deze vogels nestelen hoog in de bomen, ver weg van de drukte van de menselijke wereld. Hun nesten zijn grote constructies van takken en twijgen, zorgvuldig samengesteld om hun jongen veiligheid en comfort te bieden.
Wanneer de zon ondergaat, keren de zeearenden terug naar hun nesten. De stilte van de avond valt over het gebied, slechts onderbroken door het zachte ruisen van de wind en het occasionele roepen van een arend. Dit is een plek waar de natuur de ruimte krijgt en waar de zeearenden nog vele generaties kunnen regeren.
Met een hoofd vol indrukken en een hart vol rust keer ik terug, dankbaar voor de schoonheid en stilte die het Zuidlaardermeergebied mij heeft geboden.
Kaartbron:
OSM © OpenStreetMap contributers
https://www.openstreetmap.org/copyright/
Natura2000 - Min. LNV
Geen beperkingen.
Databron:
Wikipedia
Natura2000
Infoborden Het Groningse Landschap
Privacy
Geen gebruik van cookies en trackers.
Datum:
Datum: 1 augustus 2025
Ontwerp, Vormgeving, Inhoud & Creatie:
© Albert Kuijer
Contact: